تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری بر انگیزه پیشرفت و افت تحصیلی دانشجویان علوم پزشکی

زمینه و هدف: افزایش کیفیت نظام آموزشی به عنوان اثرگذارترین عامل در توسعه کشورها محسوب می شود. انگیزه پیشرفت و افت تحصیلی یکی از مشکلات مهم نظام آموزشی در تمام کشورها است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر گروه درمانی شناختی- رفتاری بر انگیزه پیشرفت و افت تحصیلی دانشجویان صورت گرفته است. روش ها: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1394 بر روی 24 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه که دچار افت تحصیلی بودند، انجام شده است. در ابتدای مطالعه پرسش نامه انگیزه پیشرفت هرمنس توسط گروه مداخله و کنترل تکمیل شد. گروه مداخله در 8 جلسه گروه درمانی شناختی-رفتاری شرکت داده شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان آخرین جلسه گروه درمانی هر دو گروه مجددا پرسشنامه را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های پارامتریک تی مستقل و زوجی و آزمون های غیر پارامتریک من ویتنی و ویلکاکسون انجام شد. نتایج: میانگین سنی شرکت کنندگان در گروه کنترل 0.91±19.33 و در گروه آزمایش 1.07±19.92 سال بود. بین نمره انگیزه پیشرفت گروه کنترل و آزمایش در قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار آماری مشاهده نشد (0.05p>). اما افت تحصیلی دانشجویان گروه آزمایش قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری داشت (0.05p<) و گروه درمانی شناختی-رفتاری باعث کاهش افت تحصیلی دانشجویان گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی گروه درمانی شاختی-رفتاری بر ارتقاء سطح تحصیلی دانشجویان بود. لذا پیشنهاد می شود با به کارگیری گروه درمانی شناختی-رفتاری در میان دانشجویان دچار افت تحصیلی، زمینه پیشرفت تحصیلی آنان فراهم گردد.